subiektywne opinie początkującego publicysty

Już wiele razy pisałem, że jakiekolwiek próby kwestionowania klasy Leo Messiego i Cristiano Ronaldo są karkołomnym zadaniem. Jeśli ktoś dopuszcza się krytyki obu gwiazd futbolu, musi liczyć się z ośmieszeniem siebie samego. Do niedawna wiele mediów przewidywało schyłek kariery Cristiano Ronaldo. Wczoraj Portugalczyk zamknął usta krytykom.

Ludzie mający dziś coś do powiedzenia w futbolu kompletnie zwariowali, bo trudno dopatrywać się racjonalności w kwotach transferowych, jakie obecnie wydawane są w Europie za piłkarzy z topu. Szejkowie, emirowie, przedsiębiorcy śpiący na pieniądzach i wszyscy potentaci innej proweniencji wydają krocie, często z premedytacją przeszacowując wartość danego gracza. Niektórzy argumentują, że takie są prawa rynku, inni bezradnie rozkładają ręce na znak zażenowania tym trendem. Ja należę do tej drugiej grupy. Dlaczego?

Jestem zdania, że futbol stracił wiele ze swojej niepowtarzalności. Dziś można odnosić sukcesy dzięki wielkiej kasie, czyli de facto można kupić sukces, choć przydałoby się tu pewne zastrzeżenie, bo co zaraz udowodnię, nie zawsze można w ten sposób niszczyć konkurencję. Magnetyzm futbolu zawsze tkwił w swego rodzaju idealizmie, który wyznawali szkoleniowcy kilku topowych drużyn. Przez lata przewodziła im bez wątpienia Barcelona Pepa Guardioli. Znakomity kataloński trener zapełniał skład Barcy wychowankami La Masii, czym zdobył serca wielu fanów, gardzących metodami Florentino Pereza. Wielki Flo bowiem zapragnął zbudować piłkarskie imperium na Santiago Bernabeu, sprowadzając co jakiś czas kolejnych gwiazdorów za  absurdalne kwoty . Dziś nie ma wielkiej różnicy między oboma hiszpańskimi gigantami. Barcelona za ponad 100 milionów pozyskała Dembele z Dortmundu( na razie jest to wielki niewypał) i Coutinho, który dotąd błyszczał na Anfield w koszulce The Reds.

Do czego zmierzam w tych swoich rozważaniach? Chciałbym zwrócić uwagę czytelników na ciekawą prawidłowość, którą zresztą pewnie wielu kibiców już zdążyło zauważyć. Otóż Barcelona i Liverpool zyskały sporo po stracie odpowiednio Neymara i Coutinho. Barca dziś może nie czaruje finezją, natomiast regularność i metodyczność w wygrywaniu budzi podziw. Katalońska drużyna nie jest obecnie synonimem piękna, piłkarską wersją Harlem Globetrotters, dziś to perfekcyjnie funkcjonująca maszyna do wygrywania, którą tworzy wiele jednakowo istotnych trybików. Moc Barcelony nie ogranicza się do dwójki Messi-Suarez, z odejścia Neymara skorzystał w dużej mierze Jordi Alba, który rozumie się z argentyńskim geniuszem bez słów. Barcelona rzadko urządza kanonadę swoim rywalom, jednak bez kapryśnego, irytująco napuszonego Brazylijczyka, który gdy tylko zdołał wyrwać się z nędzy, nagle został aroganckim pyszałkiem łasym na indywidualny splendor, stała się drużyną bez zadęcia, bez buty, bez awantur na boisku. Wokół meczów Barcy już nie wybuchają skandale, często na boisku jest mniej efektownych zagrań, ale kibice nie mogą narzekać też na nadmiar efekciarstwa, w którym specjalizował się brazylijski celebryta.

Czasami wydawanie niesamowitych pieniędzy na gracza o wielkim nazwisku może wiązać się z kłopotami, nieraz to piłkarz narażony na wyśmianie potrafi ugruntować swoją pozycję na pewnym poziomie i imponować swoją zawziętością, determinacją, przy czym taki zawodnik jest na ogół wolny od gwiazdorstwa, z którym mieliśmy do czynienia, oglądając występy Neymara. Proszę spojrzeć na Pulinho. Na początku nim gardzono, tymczasem dziś nikt nie śmie go skrytykować. Facet miał być człowiekiem od brudnej roboty, miał odpowiadać za destrukcję, przeszkadzanie rywalom w konstruowaniu akcji, a stał się specem od strzelania goli.

1. Co przyczyniło się do kreatywności u Messiego?
2. Przykład Leo Messiego dowodzi, że kreatywność bynajmniej nie jest cechą widoczną wyłącznie wśród ludzi szalenie ambitnych, zdeterminowanych, dążących do celu wszelkimi środkami. Okazuje się, że czasami można przejawiać kreatywność będąc patentowanym leniem. Zacznę od własnej definicji kreatywności. Oczywiście jest to termin powszechnie znany, skądinąd pewnie każdy człowiek chciałby właśnie tę cechę posiadać, natomiast nie ma wątpliwości, że aby być kreatywnym trzeba albo urodzić się z pewnymi zdolnościami, zyskać je jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ot tak albo pracować ciężko, przekraczając swoje kolejne bariery. Messi to dziś wybitny piłkarz Barcelony, gwiazda futbolu, ikona popkultury, wzór dla dzieciaków z całego świata. Jak doszedł do sławy, która notabene chyba go trochę deprymuje. To proste, Leo dostał dar od Boga. Jego historia budzi współczucie i nadzieję, że na przekór przeciwnościom losu można odnieść spektakularny sukces. Messi w dzieciństwie cierpiał na niedobór hormonu wzrostu, jednak pewni ludzie go wsparli i dziś zadziwia cały piłkarski świat.
3. Przejawy kreatywności argentyńskiego wirtuoza
4. Messi jest piekielnie kreatywny, swego czasu bywało i tak, że potrafił strzelić 50 goli w sezonie, obecnie w obliczu zmian personalnych w ekipie Barcelony musi pociągać za wszystkie sznurki, być alfą i omegą, przy czym asystowanie przy golach kolegów sprawia mu niemniejszą przyjemność niż samo wpisywanie się na listę strzelców. Messi na boisku jest reżyserem, nomen omen kreatorem gry. Jak widać, Leo na murawie robi niemal wszystko. Argentyński as futbolu nie jest synonimem perfekcji, czyli człowiekiem pracującym w pocie czoła, by z biegiem czasu sięgać coraz wyżej i dalej, słowo najtrafniej go opisujące to geniusz. Messi strzela i asystuje ot tak. Może spacerować przez większą część meczu, by nagle włączyć swoje turbodoładowanie i rozstrzygnąć w pojedynkę losy rywalizacji jakimś magicznym zagraniem. Odzwierciedlenie jego piłkarskiego kunsztu znajdziemy w liczbach, to oczywiste, ale rzecz w tym, że fenomen Messiego widać w każdym jego zagraniu. Są piłkarze, którzy strzelają mnóstwo goli, ale fani futbolu nie są nimi zauroczeni. W dobie taktycznej doskonałości Messi wprowadza do futbolu odrobinę takiej beztroskiej fantazji, pozwala sobie na spontaniczność, kpiąc z kunktatorstwa i pragmatyzmu ludzi postrzegających futbol właśnie przez pryzmat taktycznych niuansów.
5. Dlaczego Messi chce być kreatywny? Postarajmy się na moment wejść w umysł genialnego Argentyńczyka. Dlaczego ten dawny egoista stał się nagle piłkarzem szukającym na boisku rozwiązań zespołowych, altruistycznych? To bardzo proste. Ta kreatywność Messiego wynika z pewnego rozczarowania okresem, gdy Barcelona pogrążała się w kryzysie. Wydawało się, że drużyna doszła do ściany, że osiągnęła granicę swoich możliwości i już na nic więcej nie będzie ją stać. Messi nie mógł się pogodzić z takim stanem rzeczy, więc postanowił wziąć ciężar odpowiedzialności za wyniki zespołu na siebie, dzięki temu na Camp Nou nie ma już śladu po kryzysie. Okazuje się, że Messi nie jest piłkarzem, którego interesują tylko własne osiągnięcia, zespołowe dokonania to dla niego absolutny priorytet i to właśnie chęć sięgania po triumfy z Barcą sprawiła, że stał się bardziej kreatywny. Messi nie widzi niczego szczególnego w indywidualnych wyróżnieniach, właśnie to sprawia, że gra jak natchniony. Gdyby miał obsesję na punkcie goli, byłby tylko wybitnym strzelcem, ale za sprawą kreatywności Leo jest wielkim piłkarzem. Jego poprzednik Diego Maradona nadszarpnął sobie reputację narkomanią, komunizowaniem (boski Diego przyjaźnił się z Fidelem Castro czy Hugo Chavezem, czcił też Che Guevarę). Był żądnym sławy szaleńcem, tymczasem Messi zawdzięcza swojej osobowości to, że chce być coraz bardziej kreatywny
6. Kreatywność a lenistwoCasus Messiego jest dość specyficzny, bo, jak wiadomo, jest to piłkarz będący na specjalnych prawach w drużynie, w jego przypadku nie mają zastosowania żadne założenia taktyczne, on po prostu ma czarować publiczność, jednocześnie dezorientując bezradnych rywali. Messi może spacerować po boisku, może być pasywny, niewidoczny, wręcz nieobecny. Tak czy inaczej to do niego należą najważniejsze zagrania w meczu. W grze Argentyńczyka widać pewną ostentację, bo jak inaczej nazwać to, że zdarzają się mecze, gdy to bramkarz drużyny z Katalonii ma więcej przebiegniętych kilometrów w czasie zawodów niż Leo. To lekceważenie taktycznych koncepcji trenera zakrawa na kpinę. Orwell miał rację, faktycznie na tym świecie są równi i równiejsi, ale czy ktokolwiek odważy się skrytykować to, że znakomity piłkarz z Rosario czasami lubi sobie trochę pofolgować…
7. Czy niespełnienie na jednym polu może zwiększyć kreatywność?Kiedy mówimy o Messim, myślimy o człowieku bez wad, przed oczami staje nam chodzący ideał, ale niektórzy mogą kontrargumentować demagogicznie, że to nie do końca prawda, jeśli przyjrzymy się jego dokonaniom w reprezentacji Argentyny, możemy rzekomo zwątpić w jego geniusz. Czyżby? Człowiek kreatywny może stwarzać dogodne warunki innym, by odnosić sukcesy, ale należy też zaznaczyć, że człowiek błyskotliwy nie zawsze wykona wszystkie zadania za innych. Nie można winić jednej osoby za niepowodzenie, jeśli człowiek szczególnie uzdolniony nie jest doceniany należycie, może go to boleć i czasami mimo najlepszych chęci nie jest w stanie podołać zadaniu. Tak jest z Messim i reprezentacją Argentyny, na pozór wszystko powinno się mu udawać również w kadrze, jednak spore piętno odciska tu czynnik psychologiczny. Kreatywność jest umiejętnością wyróżniającą, jednak łatwo znaleźć prześmiewców, którzy z lubością naubliżają człowiekowi wręcz doskonałemu w swojej dziedzinie
8. Kreatywność a efektywność   Ludzie kreatywni często lubią obnosić się ze swoją wyjątkowością, a takie zachowanie na ogół ociera się o śmieszność i grozi efekciarstwem. Leo Messi to inny typ człowieka, to piłkarz mający umysł analityczny. Dlatego właśnie ten słynny gracz Barcelony często wybiera najtrudniejsze rozwiązania w danej akcji, bo wie, że nie ma szans, by przeciwnik zorientował się w tej jego diabelnej szaradzie. Messi w swojej karierze strzelił dziesiątki pięknych goli, jednak większość z nich była piękna przy okazji. Na pierwszym miejscu Messi stawia bowiem skuteczność akcji, osiągnięcie celu. Ładne rozegranie akcji czy strzelenie ważnego gola to kwestia kluczowa, sposób, w jaki to się zrobi, schodzi na plan dalszy, choć doskonale wiemy, że Messi to geniusz, zatem jemu siłą rzeczy zawsze musi wyjść coś niebywałego, fantastycznego. Messi nie epatuje nas efektywnością przez cały mecz, on to robi w odpowiednim momencie.